یکی ﺑﻮﺩ ﯾﮑﯽ ﻧﺒﻮﺩ ﺣﺎﻻ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﻢ ﮐﻪ ﭼﺮﺍ ﺍﻭﻝ ﻗﺼﻪ ﻫﺎ ﻣﯿﮕﻦ : ﯾﮑﯽ ﺑﻮﺩ ﯾﮑﯽ ﻧﺒﻮﺩ ﯾﮑﯽ ﺑﻮﺩ ﯾﮑﯽ ﻧﺒﻮﺩ . ﺍﯾﻦ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺯﻧﺪﮔﯽﻣﺎﺳﺖ . ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻮﺩﻩ . ﯾﮑﯽ ﺑﻮﺩ ﯾﮑﯽ ﻧﺒﻮﺩ . ﺩﺭ ﺍﺫﻫﺎﻥ ﺷﺮﻗﯽ ﻣﺎﻥ ﻧﻤﯽ ﮔﻨﺠﺪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻮﺩﻥ . ﺑﺎ ﻫﻢ ﺳاﺧﺘﻦ . ﺑﺮﺍﯼ ﺑﻮﺩﻥ ﯾﮑﯽ ، ﺑﺎﯾﺪ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﻧﺒﺎﺷﺪ. ﻫﯿﭻ ﻗﺼﻪ ﮔﻮﯾﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺩﺍﺳﺘﺎﻧﺶ ﺍﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺁﻏﺎﺯ ﺷﻮﺩ ، ﮐﻪ ﯾﮑﯽ ﺑﻮﺩ ، ﺩﯾﮕﺮﯼ ﻫﻢ ﺑﻮﺩ . ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﻭ ﻣﺎ ﺍﺳﯿﺮ ﺍﯾﻦ ﻗﺼﻪ ﮐﻬﻦ ، ﺑﺮﺍﯼ ﺑﻮﺩﻥ ﯾﮑﯽ ، ﯾﮑﯽ ﺭﺍ ﻧﯿﺴﺖ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ . ﺍﺯ ﺩﺍﺭﺍﯾﯽ ، ﺍﺯ ﺁﺑﺮﻭ ، ﺍﺯ ﻫﺴﺘﯽ . ﺍﻧﮕﺎﺭ ﮐﻪ ﺑﻮﺩﻧﻤﺎﻥ ﻭﺍﺑﺴﺘﻪ به ﻧﺒﻮﺩﻥ ﺩﯾﮕﺮﯾﺴﺖ . ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻧﻤﯿﺪﺍﻧﺪ ، ﺟﺰ ﻣﺎ . ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﺪ ﺟﺰ ﻣﺎ .ﻭ ﺁﻥ ﮐﺲ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﺪ ﻭ ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﺪ ، ﺍﺭﺯﺷﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ ، ﺣﺘﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺯﯾﺴﺘﻦ .ﻭ ﺍﯾﻦ ﻫﻨﺮﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺏ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪﺍﯾﻢ . ﻫﻨﺮ ﻧﺒﻮﺩﻥ ﺩﯾﮕﺮﯼ

نظرات شما عزیزان:

موضوعات مرتبط: <-CategoryName->
برچسب‌ها: <-TagName->